Wczoraj,14 lipca - paryski narodowy szał Francuzów i pokaz największej wojskowej parady w Europie. Dzisiaj dni żałoby po Nicejskiej Masakrze: 84 zabitych, dziesiątki rannych, ofiary z różnych narodów, dzieci - z winy jednego człowieka.
Prezydent Francji, w tych ciężkich dla swego kraju czasach, bardziej jest skupiony na kosztownym ukrywaniu swojej łysiny i pogłębianiu integracji europejskiej niż właściwej reakcji na największego wroga Francji i Europy.
Europa czeka na przywódców, którzy zapewnią jej bezpieczeństwo. Obecni posługują się tylko wytartymi sloganami i wyrazami żalu, które nikogo już nie przekonują. Rządy, sparaliżowane strachem przed prawicowym wahnięciem, nie są w stanie wydobyć z siebie ani opinii ani decyzji innej niż chwilowe uspokojenie sytuacji.
W parlamentach toczą się te same puste debaty o prawach jednostek kosztem wspólnoty, które pozwalają terrorystom śmiało sobie poczynać w samo-rozbrojonym zachodnim świecie. Różne Myszki Agresorki walczą z każdą rozsądną próbą naprawy sytuacji. Parlament Europejski i Komisja Europejska pełne są ludzi oderwanych od rzeczywistości w myśl ideowych złudzeń o idealnym świecie, którego nie ma i nie będzie. Media mają używanie na sensacyjnym opisywaniu kolejnego nieszczęścia.
Ta sama dziennikarska papuga, która kilka miesięcy temu krytykowała polski prawicowy rząd w TV France24, teraz równie potoczyście wygłasza stare puste banały o koniecznym uspołecznianiu tych, którzy nie dali się zintegrować przez dwa pokolenia w kraju haseł o wolności, równości i braterstwie. Islam pokazuje demokracji w sposób coraz bardziej krwawy, że są to światy nie do pogodzenia. Ten pierwszy może przetrwać tylko niszcząc ten drugi. Ten drugi sam siebie unieważnia rezygnując z wartości, na których powstawał, zamieniając je na rzecz dyrektyw inżynierii społecznej wdrażanych przemocą z wysokości UE.
Niemcy nie ustają w krytyce nowego brytyjskiego rządu ale nie przeglądają swoich coraz liczniejszych meczetów.
Obecne rządy ukrywają prawdę o skali zagrożenia terroryzmem islamskim. Musiałyby się wycofać z dotychczasowej lewicowej nowomowy partyjnej już dawno nie pasującej do rzeczywistości. Przemowy przeróżnych Myszek Agresorek, które stwarzają tylko pozory troski o obywatela, powodują jedynie utratę cennego czasu na decyzje, które pozwolą uchronić Europę przed kolejnym nieszczęściem.
Europa staje się kontynentem żałosnych płaczek. którym w końcu nikt nie będzie współczuł, skoro sama jest sobie winna.
