Dochodzące z mediów pierwszego i drugiego obiegu wypowiedzi Kukiza są tak szokujące, że aż trudno w nie uwierzyć. Czyżby rację miał nieszczęsny Wipler, że Kukiz się sam zagubił w obliczu swojego zwycięstwa?
Ostatnia propozycja wciągnięcia na listy wyborcze odpady po kampanii prezydenckiej świadczy jedynie o skutkach braku programu, od konieczności którego odżegnuje się Kukiz. Gwałtowna reakcja Grzegorz Brauna odrzucająca propozycję, dowodzi, że poważni ludzie widzą wielką niewiadomą w ruchu Kukiza. Bo jakże to miałoby być? Monarchiści, socjaliści, narodowcy, anarchiści, skrajni liberaliści w jednym tyglu a na głównym stolcu Król Kukiz Pierwszy?
Smutna jest także konstatacja po reakcji Lidera na słowa jednego z Kukizowców, Raczyńskiego. Kukiz zaczyna zachowywać się nie jak zapowiadany JOWowiec, gdzie o postulatach mieli decydować ludzie, lecz jak udzielny autokrata, dla ktôrego każda osoba, która nie siedzi w jego duszy, zaczyna być drażniąca. A nawet ješli siedzi, to też źle, bo mu genialne myśli wykrada.
W Kukizmie najbardziej zauroczyło mnie to, że ludzie chcieli czegoś innego i że udało się odciągnąć od komputerów młodych i poprowadzić ich do urn wyborczych z wiarą, że jednak coś się uda, że ich głos się liczy.
Nie wiem jak uratować tą ich wiarę. Jest jakaś nadzieja ale na to pewnie Kukiz nie przystanie. Trzeba mu indywidualnych rekolekcji w jakimś klasztorze, gdzie mądry i niezaangażowany w polityczną bieżączkę mnich, pomoże Kukizowi odnaleźć siebie, dla nas. W innym razie sprzeczności i chuśtawki nastrojów jakie demolują duszę Pana Pawła wiele kłopotôw mogą scenie naszej politycznej przyspożyć. Więcej nawet niż rządy PO.
Na razie mętne poglądy i dziwaczna strategia nie rokują dobrze koalicji z kimkolwiek. Dla PiSu na razie czarno to widzę.
